हार्डी-कुमारौ बैंकं त्यक्त्वा, एकदा मूर्खतया क्रोधेन च अनुभूतवन्तौ।

“छलितौ!” इति फ्रैंकः अवदत्। “कूटमुद्रया छलितौ! अहो, यदि सहाध्यायिनः एतत् श्रुत्वा, तर्हि अस्माकं कथायाः अन्तं न श्रोष्यामः!”

“कियत् सुन्दरौ अज्ञानिनौ अस्माकं तस्मै चतुराय अज्ञाताय दृष्टौ भवेताम्! अहं तं पञ्चसेकण्डान् यावत् स्वहस्तेन ग्रहीतुम् इच्छामि। अहं निश्चिनोमि यत् सः स्वयं स्वयं हसित्वा अस्मान् सुकरं छलितवान् इति।”

“अहं वदामि यत् अस्माकं सुकरं छलनम् आसीत्। अस्माकं जगति कापि शङ्का न आसीत्।”

“अन्ततः,” जोः अवदत्, “सा मुद्रा कस्यापि छलनं कर्तुं शक्ता आसीत्। त्वं न निषेधयितुं शक्नोषि यत् सा वास्तविकपञ्चमुद्रायाः समाना दृश्यते।”

ते कोणे स्थित्वा पुनः धनं परीक्षितवन्तौ। केवलं अनुभवी नेत्रं कूटमुद्रायाः वास्तविकमुद्रायाः च मध्ये किञ्चित् भेदं ज्ञातुं शक्तम् आसीत्। सा कठिना नूतना च आसीत्, सर्वथा वास्तविकपञ्चडॉलरमुद्रायाः समाना दृश्यते स्म, या कदापि संघीयसर्वकारेण वैधरूपेण प्रकाशिता आसीत्।

“यदि अस्माकं अनीतिः भवेत्, तर्हि अस्माभिः एतत् कस्यापि हस्ते दातुं शक्यते, यथा अस्माभिः एतत् हस्ते दत्तम्।” इति जोः अवदत्। “अहो, जीवनं च शिक्षा च। अहं तस्य अस्मासु हसतः चिन्तां कर्तुं न इच्छामि। एषा शिक्षायाः मूल्यं सुन्दरम् अस्ति, यत् अधुना अज्ञातेषु अतिशयविश्वासं न कर्तव्यम्।”

“एतत् मम त्वत्तः अधिकं मूल्यम् आसीत्,” इति फ्रैंकः अवदत्। “मम भाग्यं यत् मम पार्श्वे त्रयः डॉलराः आसन्, तव च केवलं द्वौ।”

एतत् पक्षं जोः पूर्वं न चिन्तितवान्, अतः सः अधिकं प्रसन्नः अभवत् यत् सः मुख्यः हानिग्रस्तः न आसीत्।

ते पुनः दुकानं गत्वा शोकेन मि. मॉस्-महोदयाय निवेदितवन्तौ यत् तस्य मुद्रायाः विषये अनुमानं सत्यम् आसीत्।

“सा दुष्टा आसीत्,” इति फ्रैंकः तं अवदत्। “कैशियरः एकवारं दृष्ट्वा एव ज्ञातवान्।”

मि. मॉस् सहानुभूत्या शिरः अचालयत्।

“अहो, युष्माकं छलनं दुर्भाग्यम् आसीत्,” इति सः अवदत्। “परं मम अपेक्षया युष्माकं छलनं श्रेयस्करम्। व्यापारे अस्माभिः सावधानं भवितव्यम्। वस्तुतः, अहं चिन्तयामि यत् एतत् मम अपि छलनं कर्तुं शक्तम् आसीत्, केवलं बैंकः मां सूचितवान् यत् अद्य प्रातः कूटमुद्रा प्रचलति इति, अतः अहं नूतनमुद्रायाः विषये सावधानः भवितव्यम् इति। यदा अहं युष्माकं पञ्चमुद्रां नूतनां दृष्टवान्, तदा अहं सन्दिग्धः अभवम्। एतत् निश्चयेन कुशलं अनुकरणम् अस्ति। यः एतत् प्रकाशयति, सः तस्मिन् क्रीडायां वास्तविकः कलाकारः अस्ति।”

“अस्माभिः पुनः पाई-प्लेटानि ग्रहीतुं आगमिष्यामः,” इति जोः अवदत्। “परं अस्माभिः युष्माकं चिन्तां कर्तुं न इच्छावः यत् अस्माभिः दुष्टं धनं युष्मभ्यं दातुं प्रयत्नं कृतवन्तः इति।”

मि. मॉस् एतस्य विचारं हसित्वा अवदत्।

“हार्डी-कुमारौ कूटमुद्रां ददतः!” इति सः अवदत्। “अहं युष्मान् ततः अधिकं जानामि, इति आशां करोमि। अहं प्लेटानि युष्मभ्यं रक्षिष्यामि, अथवा यूयं अधुना एव गृह्णीत, धनं च पश्चात् आनेतुं शक्नुथ। शुद्धं धनं,” इति सः अवदत्, तयोः अङ्गुलीं चालयन्।

“अस्माभिः पुनः आगमिष्यामः,” इति तौ अवदताम्।

ते स्थानकं प्रति गत्वा स्थानीयरेलयानं प्रतीक्षितुं प्रारेभाते, यस्मिन् तयोः पितुः आगमनं प्रतीक्षितम् आसीत्। ते प्लेटफॉर्मे उपविश्य तस्य छलनस्य विषये शोकेन चर्चां कृतवन्तौ, यस्य तौ शिकारौ अभवताम्।

“मम त्रयः डॉलराः हानिः एव नास्ति,” इति फ्रैंकः अवदत्। “एतत् चिन्ता यत् अस्माभिः एतादृशेन सरलेन छलनेन छलिताः। अस्माभिः ज्ञातव्यम् आसीत् यत् सः अज्ञातः लंचकाउण्टर्-अथवा सिगारस्टाण्ड्-अथवा टिकटकार्यालये स्वधनं परिवर्तयितुं पर्याप्तं समयं प्राप्तवान्। तस्य स्थाने अस्माभिः मेषवत् स्वपार्श्वे हस्तं प्रवेशितवन्तः—”

“मेषाः पार्श्वं न प्राप्नुवन्ति,” इति जोः अवदत्।

“तेषां कृते श्रेयस्करम्। ते इतने निर्दोषाः यत् ते यत् किञ्चित् तेषु प्रवेशयन्ति, तत् सर्वं नष्टं भवति। अस्माकं समानम्। अस्माभिः सर्वं धनं अज्ञाताय दत्त्वा तस्य दुष्टं धनं स्वीकृतवन्तः, यत् अस्माभिः पश्यितुं अपि प्रयत्नं न कृतवन्तः। अहं इच्छामि यत् कश्चित् मां चतुर्दिक्षु प्रहरेत्।”

हार्डी-कुमारौ प्लेटफॉर्मे उपविश्य, शोकेन स्वपितुः आगमनं प्रतीक्षमाणौ, तस्य अज्ञातस्य छलनस्य विषये तं कथयितुं प्रस्तुतौ, तदा एतत् पुस्तकस्य पाठकानां कृते तौ परिचययितुं अनुचितं न भविष्यति।

अस्य शृङ्खलायाः प्रथमे पुस्तके, “द हार्डी बॉयज्: द टावर ट्रेजर,” इति उक्तम्, फ्रैंक्-जो हार्डी-कुमारौ फेन्टन् हार्डी-महोदयस्य पुत्रौ आस्ताम्, यः अन्ताराष्ट्रियख्यातिप्राप्तः गूढचरः आसीत्। मि. हार्डी, यः बहुवर्षाणि न्यूयॉर्क-पुलिस-बलस्य सदस्यः आसीत्, पश्चात् स्वगूढचरव्यवसायं कर्तुं त्यक्तवान्, सः प्रसिद्धः अपराधशास्त्रज्ञः आसीत्। सः स्वदृष्ट्या ख्यात्या च स्वकालस्य बहूनां कुख्यातानां अपराधिनां ज्ञातवान् आसीत्, तस्य च व्यवसायस्य सर्वेषां शाखानां ज्ञानं तं अमेरिकायाः गूढचरेषु अग्रणीस्थाने स्थापितवत्। अपराधस्य गूढानां निर्णये तस्य सेवायाः मांगः इतनी अधिका आसीत् यत् सः कस्यापि एकस्य नगरस्य सेवायां स्थातुं अपेक्षया स्वव्यवसायं कर्तुं अधिकं लाभदायकं मन्यते स्म, यथा महान् अमेरिकीमहानगरम्।

फेन्टन् हार्डी, स्वपत्न्या लौरा हार्डी, तयोः पुत्राभ्यां फ्रैंक्-जो हार्डी-कुमाराभ्यां सह, बेपोर्ट-नगरं प्रति गतवान्, यत् अटलाण्टिक्-महासागरे बार्मेट्-खाड्यां स्थितं पञ्चाशत्सहस्रजनानां नगरम् आसीत्। तत्र फ्रैंक्-जो हार्डी-कुमारौ विद्यालयं गतवन्तौ यावत् तौ बेपोर्ट्-उच्चविद्यालये आस्ताम्। उभौ कुमारौ स्वपितुः ख्यातेः पूर्णतः सजगौ आस्ताम्, तस्य पदचिह्नानुसरणं कर्तुं उत्सुकौ आस्ताम्, यद्यपि तयोः माता इच्छां व्यक्तवती यत् तौ कस्यापि कम्फटकस्य सामान्यव्यवसायाय स्वयं योग्यं कर्तुं प्रयत्नं कुर्याताम्।

तथापि, हार्डी-कुमारौ स्वपितुः बहुशक्तिं तर्कशक्तिं च प्राप्तवन्तौ। पूर्वमेव तौ द्वयोः गूढानां निर्णये साहाय्यं कृतवन्तौ, यैः बेपोर्ट्-नगरं व्याकुलं कृतम् आसीत्। “द हार्डी बॉयज्: द टावर ट्रेजर,” इति उक्ते, तौ टावर्-मान्सन्-तः मूल्यवान् रत्नानां बाण्डानां च चोरीस्य गूढस्य निर्णयं कृतवन्तौ, यदा अपि फेन्टन् हार्डी स्वयं चोरस्य लूटं कुत्र गुप्तं कृतम् इति ज्ञातुं न शक्तवान् आसीत्। शृङ्खलायाः द्वितीये पुस्तके, “द हार्डी बॉयज्: द हाउस ऑन द क्लिफ्,” इति उक्ते, हार्डी-कुमारौ स्मग्लर्स्-समूहस्य आश्रयं ज्ञातवन्तौ, ये बार्मेट्-खाड्यां कार्यं कुर्वन्तः आसन्। एतस्मिन् विषये तौ पर्याप्तं पुरस्कारं प्राप्तवन्तौ, यतः संघीयकार्यकर्तारः बहुमासान् यावत् स्मग्लर्स्-समूहस्य कार्यस्थानं ज्ञातुं असफलाः आसन्।

क्लिफ्-स्थिते गृहे घटनानां अनन्तरम् एकं नीरसं शीतकालं वसन्तकालं च गतम्, भ्रातरौ स्वाध्याये किञ्चित् शीतकालीनावकाशे च समयं व्यतीतवन्तौ। क्रिस्मस्-पर्वणि बहवः उपहाराः आगताः, अधुना च उष्णकालः पुनः आगतवान्।

अमेच्युर्-गूढचरेषु स्वप्राप्तिषु गर्वं कुर्वन्तौ हार्डी-कुमारौ अज्ञातेन कूटमुद्रां दत्त्वा छलिताः इति अत्यन्तं लज्जितौ अभवताम्।

“पिता अस्मासु हसिष्यति,” इति जोः मर्मरितवान्, यदा तौ दूरस्थं रेलयानस्य शिङ्घाणं श्रुतवन्तौ।

“अस्तु, वयं तं कथयिष्यामः। कः जानाति यत् एतस्मात् महान् विषयः उत्पन्नः भवेत्?”

अपराह्ने स्थानीयरेलयानः स्थानकं प्राप्तवान्, फेन्टन् हार्डी च पार्लरकारतः अवतीर्णः, हस्ते बैग्, एके बाहौ लघुकोटं च धृतवान्। सः दीर्घः कृष्णकेशः चत्वारिंशत् वर्षीयः पुरुषः आसीत्। सः स्वपुत्राभ्यां शीघ्रं प्रसन्नं स्मितं दत्त्वा ताभ्यां उष्णं हस्तं प्रदत्तवान्।

“माता कथं अस्ति?” इति सः प्रथमाभिवादनानन्तरं पृष्टवान्।

“सा सुस्था अस्ति,” इति फ्रैंकः उत्तरं दत्तवान्। “सा अवदत् यत् अद्य रात्रिभोजनाय किञ्चित् विशेषं भविष्यति, यतः त्वं पुनः आगतवान्।”

“शोभनम्! युवां किं कृतवन्तौ? दुष्कर्मतः दूरे स्थितवन्तौ, इति आशां करोमि।”

“अस्तु, अस्माभिः दुष्कर्मतः दूरे स्थितम्,” इति जोः अवदत्; “परं अस्माभिः कष्टतः दूरे स्थातुं न शक्नुमः।”

“किं समस्या अस्ति?”

“अस्माभिः एकेन चतुरेण अज्ञातेन छलिताः, यः एक्स्प्रेस्-यानतः अवतीर्णः। अस्माकं पञ्च डॉलराः हानिः अभवत्।”

“कथम् एतत् अभवत्?”

“सः अस्माभिः पञ्चडॉलरमुद्रां परिवर्तयितुं पृष्टवान्—”

“अह, हा!” इति फेन्टन् हार्डी भ्रूं उन्नीय अवदत्। “ततः किम् अभवत्?”

“सा कूटमुद्रा आसीत्।”

मि. हार्डी गम्भीरः अभवत्।

“किं युष्माकं पार्श्वे अस्ति?”

“आम्,” इति फ्रैंकः मुद्रां प्रदर्श्य अवदत्। “अहं न मन्ये यत् अस्माभिः एतावत् दोषः अस्ति यत् अस्माभिः छलिताः। सा निश्चयेन वास्तविकमुद्रायाः समाना दृश्यते।”

फेन्टन् हार्डी स्वबैगं न्यस्य मुद्रां सूक्ष्मं परीक्षितवान्। ततः सः तां मुद्रां मोडयित्वा स्ववास्कटपार्श्वे स्थापितवान्।

“अहं एतत् रक्षिष्यामि, यदि युवां न विरोधं करिष्यथः,” इति सः अवदत्, स्वबैगं गृहीत्वा स्थानकनिर्गमनं प्रति चलन्। “यतः एतस्य धनस्य विषये मम किञ्चित् ज्ञानम् अस्ति।”

“किं तात, त्वं किं वदसि?” इति फ्रैंकः शीघ्रं पृष्टवान्।

“अहं न वदामि यत् एतस्य विशिष्टस्य पञ्चडॉलरमुद्रायाः विषये मम किञ्चित् ज्ञानम् अस्ति, परं अहं एतस्य कूटमुद्रायाः सामान्यतः विषये किञ्चित् ज्ञानं धारयामि। वस्तुतः, एतत् एव कारणं यत् एषः प्रवासः मम चिन्तितात् अधिकं समयं गृहीतवान्। यदा अहं मूलविषयं समापितवान्, तदा सर्वकारः मां एतस्य कूटमुद्रायाः विषये आहूतवान्।”

“किं एतत् बहु प्रचलति?”

“अत्यधिकम्। गतकिञ्चित् सप्ताहेषु पूर्वदेशे एतत् प्रचुरं प्रचलितम्, तस्य च प्रसारः वर्धते। कुत्रापि एकं केन्द्रीयं कूटमुद्रानिर्माणस्थानं अस्ति, यत्र विशेषज्ञाः तस्य निर्माणं कुर्वन्ति, ते च इतने कुशलाः अनुकरणानि निर्मान्ति यत् सामान्यजनः तानि ज्ञातुं न शक्नोति। संघीयप्राधिकारिणः एतस्य विषये बहु चिन्तां कुर्वन्ति।”

“एषा एका तेषां मुद्राणाम् अस्ति?”

“एषा तेषां मुद्राणां समाना दृश्यते, यद्यपि मुख्यतः ते दश-विंशतिडॉलरमुद्राः प्रयुज्यन्ते। यः रेलयानतः अवतीर्णः, सः तेषां प्रतिनिधिः आसीत्, यः कूटमुद्रां शुद्धधने परिवर्तयितुं प्रयत्नं कुर्वन् आसीत्। सः यदा दृष्टवान् यत् युवां केवलं बालकौ, तदा सः पञ्चडॉलरमुद्रायाः परिवर्तनं दशडॉलरमुद्रायाः अपेक्षया सुकरं भविष्यति इति मन्यते स्म। ततः, निश्चयेन सः केवलं कश्चित् आसीत् यः कूटमुद्रया छलितः, तां परित्यक्तुं निश्चितवान्।”

“अहं इच्छामि यत् सः अस्माभिः कूटमुद्रायाः दशडॉलरमुद्रां परिवर्तयितुं पृष्टवान्,” इति जोः शोकेन अवदत्। “अस्माभिः पञ्च डॉलराः लाभः भविष्यति स्म।”